Aan het begin van afgelopen zomer maakt Suzanne een afspraak met mij.  Na een aantal moeilijke jaren waarin ze zichzelf steeds verder kwijtraakte, is ze het gedoe van zichzelf nu zat. Ze herkent zichzelf niet meer en baalt van hoe haar leven er nu uit ziet. Suzanne is 19 jaar en woont nog thuis.

Zorg of Verpleging?

We hebben direct een goede klik. Wat een leuke, sprankelende jongedame. Uit haar levensverhaal blijkt dat ze juist het sprankelende stuk van zichzelf periodes kwijt is. Ze heeft haar HAVO-diploma gehaald en is daarna Verpleegkunde MBO niveau 4 gaan doen. Ze is meer een praktijkgericht mens dan een studiebol, zoals ze zelf zegt. Logisch, als je het nest kent waar ze uit komt. Werkelijk iedereen werkt of leert richting Verpleging of Zorg. Omdat ik ooit, in een andere setting, kennis heb gemaakt met een oudere zus van Suzanne, weet ik dat naast zorgzaamheid ook creativiteit een van de bijzondere eigenschappen van deze gezinsleden zijn. Uiteraard ga ik hier nog helemaal niet mee aan de slag. Ik noem het zelfs niet eens.

Suzanne vertelt me haar levensverhaal en laat goed merken hoe ze baalt van haar situatie. Ze wil dolgraag een diploma halen, maar weet echt helemaal niet meer welke richting bij haar past. Een ding weet ze zeker… de zorg is helemaal niets voor haar. Daar kan ze haar ei niet in kwijt.

We gaan met de eerste opdracht aan de slag. ‘Op mijn lijf geschreven’, heet deze opdracht. Door deze opdracht zal ze breder gaan kijken naar alle mogelijkheden die ze heeft.

‘Verderkijken dan het Gezin lang is’

Doordat iedereen vaak maar met een redelijk beperkt aantal verschillende beroepen kennis maakt vanuit zijn gezin van herkomst, gebeurt het maar wat vaak dat jongeren helemaal niet verder kijken dan de beroepen die ze al kennen uit hun nabijheid.

Ik leg Suzanne de opdracht uit. Ze stuitert van enthousiasme. Zo grappig. De meeste jongeren vinden dit juist een beetje spannend om te doen. Zomaar aan wildvreemden vragen aan welk beroep ze denken als ze jou zien. Nou, Suzanne niet hoor. Ze springt letterlijk op haar scootertje en rijdt naar de plaatselijke AH. Midden in de winkel stelt ze haar vraag aan wildvreemde mensen. De meesten kijken erg verrast. Vaak moet ze uitleggen waarom ze de vraag stelt. Een mevrouw kijkt zelfs vertwijfeld rond of ze een verborgen camera ziet. Haha, Suzanne heeft er veel plezier om.

Er is zelfs een opleiding tot modeontwerper!

Als ze de week erop weer bij mij aan tafel zit, staan alle antwoorden in haar werkboek. Enthousiast vertelt ze over haar bezoek aan de Albert Heijn. En ze somt haar antwoorden op. Van basisschooljuf tot kapster, van stewardess tot danseres. “Ach”, zegt ze, “en er was een meneer zo lief. Die dacht aan modeontwerper als hij mij zag. Schattig toch? Best jammer dat dat geen echt beroep is. Vroeger vond ik het altijd zo leuk om kleertjes voor mijn poppen te maken”. Haar ogen stralen als ze er over verteld. Aha, denk ik. Alweer een creatieve dame in dit gezin. Ik leg haar uit dat modeontwerper toch echt een beroep is. Sterker nog, er is zelfs een opleiding voor!! Verbaasd kijkt  Suzanne me aan. “Dat méén je niet?”, roept ze hardgrondig uit. Ze stuitert van opwinding.

Nog diezelfde zaterdag bezoekt ze de laatste open dag van de opleiding Mode. Helemaal top!

In de periode die volgt, blijf ik haar uitdagen ook haar aandacht te richten op andere studierichtingen. Ook al dringt de tijd. Ik wil echt zeker weten dat ze nu de juiste keuze gaat maken. Mede daarom adviseer ik haar ook naar een ander MBO te gaan kijken waar ook de opleiding Mode wordt gegeven. Ik heb met dit MBO betere ervaringen op het gebied van begeleiding van studenten en denk dat Suzanne daar beter tot haar recht zal komen.

Suzanne neemt mijn adviezen ter harte en doet alle opdrachten met het zelfde enthousiasme. Ze spreekt mensen uit diverse beroepsgroepen. Maar komt steeds terug bij haar eerste gevoel, ondanks dat haar familie aanvankelijk niet erg positief is over haar keuze. Zij zien dit niet echt als een beroepsopleiding. Laat staan als een beroep.

Om haar kansen te vergroten, geef ik haar tips om een goed portfolio te maken voor de opleiding tot modeontwerper. Ze maakt daarop een heel scala aan ontwerpen, tekeningen en moodboards. En ja hoor, ze wordt aangenomen!

Een kind kan de was doen…

Het gebeurt niet vaak dat het antwoord al zo snel boven water komt. Bij opdracht 1 nota bene. In al die jaren is dit pas de vierde keer dat me dat overkomt. De meeste jongeren hebben meer tijd nodig om zichzelf te ontdekken om daarna pas te kijken welke opleiding bij hun talenten past. Maar als een sluimerende droom wordt getriggerd én het blijkt een reële optie te zijn, kan het soms snel gaan.

Vorige week kwam de moeder van Suzanne langs om een geleend boek terug te brengen. Ze bedankte me uitvoerig. “We hebben onze dochter weer terug’, zei ze geëmotioneerd. “Ze geniet met volle teugen van haar opleiding en gaat met plezier naar school. Eindelijk heeft ze alles weer op de rit. En is weer ons zonnetje in huis.”

Ouders meer dan tevreden. Suzanne eindelijk op haar plek.

En ik? Ik ben een trotse ‘juf’. Trots dat Suzanne haar hart heeft durven volgen.

Kijk  ook eens op:

Deel dit artikel via: