Zoals vele anderen is Danny (18) op zoek naar zijn toekomst…

Tegenover me zit Danny. Danny is 18 jaar. Hij is gestrand op zijn MBO opleiding en weet het nu even niet meer. De afgelopen weken ben ik flink met hem aan de slag gegaan. Zo hebben we veel van hem in kaart gebracht. Zijn talenten, zijn passies, belangrijke karaktereigenschappen. Noem maar op.

En toch wil het maar niet lukken. Vrijwel elke keer komt Danny met een ander idee voor zijn toekomst. Best leuke ideeën, hoor. Daar niet van. Maar er lijkt maar geen logica in te zitten. Danny hopt van het ene uiterste naar het andere.

Lukt hem nou helemaal niets?

Bij ons eerste gesprek geeft hij aan dat het traject niet echt nodig is, want hij weet al precies wat hij wil. Hij gaat een opleiding Metaal doen. En hij is al druk op zoek naar een MBO leerwerkplek.

Als ik hem de tweede keer spreek, is hij erg teleurgesteld. Het lukt hem niet een leerwerkplek in de metaal de vinden. Dus hij heeft bedacht dat hij eigenlijk veel liever bij de brandweer zou willen. Hij is er helemaal vol van. Het is brandweer voor en brandweer na.

“Danny hopt van hot naar her: metaal, brandweer, slager, of toch bij z’n ouders in het bedrijf?”

In de daarop volgende week ontdekt hij dat je niet zo heel makkelijk brandweerman kan worden. Het is moeilijk voor hem dit idee weer los te laten, maar al snel heeft hij een nieuwe droom. Slager zal het worden. Hier heeft hij altijd van gedroomd. In een grote slachterij werken, net als zijn oom. Geweldig. Als altijd stuitert Danny van energie. Vol vertrouwen meldt hij zich aan en al snel wordt hij uitgenodigd voor een gesprek op de slagersvakschool. Helaas, hij wordt niet aangenomen. Danny is er even verdrietig van. Lukt hem nou helemaal niets?

In de tussentijd heb ik Danny steeds beter leren kennen. Ik vind hem een gedreven kerel die doet wat hij zegt. En steeds als ik hem spreek, denk ik aan Jan Willem Overeem. Jan Willem heeft een eigen bedrijf in de telecommunicatie. Leuke man die op een heel natuurlijke manier leiding geeft aan de mensen in zijn bedrijf. Hij heeft al eens eerder een student van mij een BBL-plek in zijn bedrijf gegeven. Ik besluit Jan Willem op te bellen. “Laat maar komen, hoor”, zegt hij enthousiast, als ik hem vertel over mijn stuiterbal Danny. “Ik heb weer ruimte voor een BBL-er.” Ik zie Danny al helemaal tot zijn recht komen in dit bedrijf. Jammer dat hij het nooit over de richting Elektro heeft gehad. Ik besluit een balletje bij hem op te gooien.

Russisch Roulette

Nou, om een lang verhaal kort te maken. Danny vindt het geen goed plan. De studierichting heeft hem nooit getrokken. Die MBO opleiding past ook helemaal niet bij hem. Hoe heb ik dat toch kunnen bedenken?

En hij weet nu echt wat hij wil. Hier droomde hij zijn hele leven al van. Hij wil naar de Veva (Veva staat voor Veiligheid en Vakmanschap). Een echte stoere-mannen-opleiding.

Met de vuist op tafel

Gek word ik ervan. Er zit geen ‘rode draad’ in zijn beslissingen. Danny doet maar wat en daardoor lukt helemaal niets.

Korte tijd later heb ik een gesprek met Danny en zijn ouders. Ook zij zitten met de handen in het haar voor wat betreft zijn MBO opleiding. Als Danny aangeeft dan maar in het bedrijf van zijn vader te gaan werken, knikken zij berustend. Misschien is dit wel de beste oplossing.

“Ik schrik zelf ook been beetje van mijn onorthodoxe aanpak…”

“En nu ben ik er helemaal klaar mee!” Om mijn uitbarsting kracht bij te zetten, sla ik zelfs nog met mijn vuist op tafel. Danny en zijn ouders kijken me verschrikt aan. Ik schrik zelf ook een beetje van mijn onorthodoxe aanpak. Maar ach, ik zie wel waar het schip strand. “Danny”, zeg ik daarna wat milder, “door al dat heen er weer gedoe van jou komen we helemaal nergens. Doordat je geen focus hebt, wordt het een soort Russische roulette. Zo gaat het niet lukken”.

“Vertrouw je mij?”, vraag ik hem daarna. Danny knikt en kijkt me vragend aan.

Closing the deal: “Als je er daarna maar nooit meer over zeurt, Marieke”

Dan leg ik hem eerlijk uit dat ik zelf eigenlijk ook niet snap waarom ik hem wil voorstellen aan Jan Willem Overeem. “Ik denk dat jullie een goede match zijn”, zeg ik voorzichtig”. “Wil je één keer iets voor mij doen?”, vraag ik. Danny knikt. Natuurlijk wil hij dat. We mogen elkaar graag en hij ziet hoe betrokken ik ben. “Wil je mee naar het bedrijf van Jan Willem en een dagje met hem meewerken? Dan weet je waar je NEE tegen zegt.” Danny vindt het geen probleem. Als ik er daarna maar nooit meer over zeur. Dat beloof ik hem.

Whatsappjes naar een trotse juf

Ondertussen zijn we een half jaar verder. De afgelopen maanden heb ik een aantal appjes van Danny gehad. Appjes waarin hij me bedankt dat ik hem met Jan Willem in contact heb gebracht. Appjes waarin hij vertelt over zijn werk en hoe leuk het is om te doen. Danny heeft een goede keuze gemaakt. Ook Jan Willem is tevreden over hem. Al valt er voor Danny nog best wat te leren op persoonlijk vlak. Hij kan bij klanten iets teveel aanwezig zijn en is bij sommige klussen snel verveeld.  Ach, daarvoor leek zijn bedrijf mij nou juist de beste keuze. Jan Willem kan hem dat als geen ander leren. Die is zo open en duidelijk in zijn communicatie.

Kortom: Danny blij en op de goede weg. Jan Willem tevreden.

En ik? Ik ben een trotse ‘juf’. Ondanks de onorthodoxe aanpak;-)

PS ben je benieuwd naar de meer conventionele aanpak? Klik dan snel hier voor de mogelijkheden bij Talenttour.